ผมไม่รู้ว่าใครนิยาม “มนุษย์เป็นสัตว์ที่ต้องเคลื่อนไหว” มาก่อนหน้านี้ไหม หรือว่ามีงานวิจัยอื่นหรือไม่ เพียงแต่ว่า ตลอดปีนี้ ผมเคลื่อนไหวร่างกายน้อยมาก หรือแทบจะไม่ได้เคลื่อนไหวเลย
วันนึงนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์แทบทั้งวัน กว่าจะรู้ตัวอีกทีการออกกำลังกายก็ได้ห่างหายออกจากตัวเองไปแล้ว อย่าว่าแต่การออกกำลังกายเลย แค่เดินทั้งวันรวมกันคงไม่ถึงหนี่งกิโลเมตรแน่ๆ
อาจจะเป็นเพราะเราทำงานที่บ้าน และบ้างานมากเกินไป จัดเวลาไม่เป็น … และสิ่งที่ตามมาหลังจากเป็นแบบนี้มาได้ 6 เดือน ตัวผมเองเริ่มขี้เกียจออกไปข้างนอก แม้จะขับรถไปซื้อข้าวยังไม่อยากไป บางครั้งก็สั่งอาหารออนไลน์ให้มาส่งถึงบ้าน กินกับนั่งวนไป
แต่เอาเข้าจริงก่อนหน้านั้นกินแฮมเบอร์เกอร์ วนไปกับพิซ่า บ้าบ้อมาก ไม่คิดว่าตัวเองจะกิน Junk Food ได้เยอะขนาดนี้ ดูแล้วก็รู้สึกทุเรศตัวเองสิ้นดี น้ำหนักค่อยๆสูงขึ้นจนตอนนี้เกิน 100 กิโลกรัมไปแล้ว
นี่หรือผมคนเดิม คนที่อดีตเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลฯ คนที่กระโดดสูงจนจับห่วงบาสฯได้สบาย … “ช่างน่าอดสูตัวเองนัก”
ในขณะที่ผมพิมพ์อยู่นี้ ผมเริ่มออกกำลังกายมาได้ 3 วัน โดยการวิ่งสลับเดิน และเริ่มต้นแบบน้อยๆ แค่ 30 นาที เพราะกว่าจะลากก้นอันอ้วนกลมและหนักอึ้งออกมาได้ก็แทบแย่
“การเริ่มต้นทำอะไรใหม่เป็นสิ่งที่ยากเสมอ”
ผมรู้ดีแต่ฝืนเอาชนะจิตใจไม่ได้มาเกือบปี อาการเหมือนผู้ป่วยติดเตียง ที่ไม่อยากจะขยับร่างกายไปไหน ผลที่ตามคือปวดหลังเพราะนั่งนานเป็นโรคออฟฟิศซินโดรมถึงขั้นต้องซื้อที่ดามหลังมาใช้เพื่อให้ทำงานนานขึ้น ซึ่งเป็นการแก้ปัญหาที่ปลายเหตุโดยแท้จริง (เวรกรรม) แท้จริงแล้วทำเราออกกำลังกายและเวทเทรนนิ่งจะทำให้หายไปเลยนะ
นั่นไง !! รู้หมดรู้ทุกเรื่องแต่ไม่ทำ
แต่ไม่เป็นไรในที่สุดก็ได้เริ่มวิ่งมาได้ 3 วัน อย่างที่กล่าวมาจุดเริ่มต้นมันมาจขากวันแรก และแรงบีบคั้นภายในใจ ซึ่งแน่นอน ผมรู้ว่าถ้าเราทำต่อไปประมาณหนึ่งเดือนต่อเนื่อง 3-5 ครั้งต่อสัปดาห์ มันจะเกิดแรงเหวี่ยงโมเมตั้ม ให้เราทำต่อไปเอง พอผ่านไปได้ร่างกายเราจะครั่นเนื้อครั่นตัวอยากออกกำลังกายในที่สุด
ผมรู้ได้อย่างไร? ก็เพราะว่า ผมเป็นนักกีฬามาก่อน ออกำลังายแทบจะทั้งชีวิต และเคยลอดความอ้วนมาแล้วด้วยการวิ่ง มันเป็นอย่างนั้นแท้จริงแน่นอน
มันยากตอนเริ่ม !
“มนุษย์เป็นสัตว์ที่ต้องเคลื่อนไหว”
“ผมเชื่อว่ายิ่งเราขยับร่างกายน้อยเท่าไหร่ เราก็ตายเร็วมากเท่านั้น”
“รวมถึงสภาพจิตใจที่ห่อเหี่ยวไร้พลังชีวิตที่จ