เคยย้อนกลับไปสังเกตตัวเองในเด็กกันไหมครับ หรือแม้กระทั่งเด็กๆ ที่วิ่งเล่นผ่านเราไป ความรู้สึกนั้นหลายคนอาจจะลืมไปแล้ว มันเป็นความรู้สึกสนุก อยากรู้อยากลอง ไม่กลัวสิ่งใหม่
ตอนนั้นเองตัวตนเราก็เปรียบเหมือนกับ “น้ำที่ใสสะอาดบริสุทธิ์” คนอื่นมองเห็นถึงความจริงใจ ความไร้เดียงสา ความไม่มีเล่ห์เหลี่ยม ความเป็นมิตรแท้
จนเมื่อเราเริ่มเติบโตขึ้น ชีวิตจึงถูกเติมด้วยสิ่งต่างๆ เข้ามา จากแก้วน้ำที่เคยใสก็เริ่ม “ขุ่น” มองเห็นก้นแก้วแค่ลางๆ ไม่ชัดเจน จิตใจเราก็เช่นกัน ตอนนั้นเองท่ีบางคนเริ่มจะลืมความเป็นวัยเด็ก และความรู้สึกที่เกริ่นมาข้างต้น ที่ทำให้ความมีชีวิตชีวาจางหายไป
ไม่ว่าจะมีสิ่งดีหรือร้ายเข้ามา การงานที่ต้องรับผิดชอบ ความก้าวหน้าที่มีอัตราเร่ง โดยเฉพาะในยุคใหม่ที่ Social Media ทำให้เราเห็นแก้วน้ำใบอื่นๆ มีชีวิตที่ดีกว่าตัวเอง ทำให้เราต้องเร่งเติบโต เร่งจนลืมมองจุดเริ่มต้น “ของการมีชีวิต” น้ำที่เคย “ขุ่นมัว” ก็ข้นจนหนืดไม่เห็นความใสใดๆทั้งสิ้น
ความอยากมีอยากได้ในสิ่งที่เบื้องลึกแล้ว อาจจะไม่ได้ต้องการมากมายขนาดนั้น ทำให้เกิดความทุกข์ เพราะเราเสียตัวตน นั่นเพราะเราลืมกลับมาสำรวจจิตใจตัวเอง “ว่าเราเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนนึงเท่านั้น”
บางทีมันอาจถึงเวลา ที่ต้องเติมน้ำบริสุทธิ์เข้าไปแทนที่น้ำที่เข้มข้นหนืดเหนียว เพื่อชำระล้างจิตใจตัวเอง พยายามฝึกความไม่อยากมีไม่อยากได้ ไม่เปรียบเทียบชีวิตกับใคร และใช้ชีวิตในแบบที่เราเป็น
กลับมาเป็นแก้วที่มีน้ำใสถึงจะไม่บริสุทธิ์เหมือนแต่ก่อน “แต่ก็ยังเห็นจิตใจตัวเองที่ก้นแก้ว” เพื่อจิตใจที่เบ