ไม่ใช่เรื่องของเรา

หลายครั้งที่ผมสังเกตว่าตัวเองชอบยุ่งกับความคิดของผู้อื่น ถ้าเป็นสมัยก่อนจะหนักกว่านี้ หรือเรียกสั้นๆว่า “เสือก” ใช้คำแรงจะได้เห็นรสชาติ

เข้าใจว่าตัวเองไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านมาตลอด แต่จริงๆแล้วเรายังคงมีนิสัยนั้นอยู่ ไม่แน่ใจว่าคนไทยส่วนใหญ่เป็นแบบนี้กันไหมหนอ…

หลังจากฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าเราเอาความคิด สมาธิ ปัญญา ไปยุ่งเรื่องชาวบ้านหรือสิ่งที่ไม่ก่อประโยชน์มากจนเกินไป ผมก็เริ่มกำจัดมันทันที

โดยเริ่มต้นที่เลิกเล่นพวก App ที่ไม่ได้ใช้หรือใช้น้อยที่สุดอาทิเช่น Twitter , Instagram หรือแม้กระทั่ง Facebook เจ้า Facebook อาจจะมีเข้าบ้างเพราะมีส่วนเกี่ยวข้องกับงาน

แต่นั่นคือโลก Online มาถึงโลก Offline หรือชีวิตจริง ทั้งที่ยังคิดว่าเราไม่เสือกเรื่องชาวบ้าน แต่จริงๆแล้วเรายัง นินทา วิจารณ์ และติเตียน อยู่ โดยเฉพาะ “วิจารณ์กับติเตียน” เป็นปัญหาส่วนของผมเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะเราอยากให้คนผู้นั้นทำในสิ่งที่ถูกที่ควร หรือสิ่งที่ดีมากกว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ก็เป็นได้

แต่ความหวังดีของเรามันมีความคิดลบใจขุ่นมัวผสมอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เราเกิดความทุกข์เองโดยไม่รู้ตัว และถึงแม้ว่าเราจะแนะนำสิ่งดีๆให้กับผู้นั้น แต่โดยส่วนใหญ่ที่ผมเจอ “เขาฟังไปอย่างนั้น แต่ไม่นำไปใช้จริง” นั่นเพราะคนเราไม่เหมือนกันช่วงชีวิตประสบการณ์ สิ่งที่เจอไม่เหมือนกัน

คนอื่นๆจึงต้องตัดสินใจตามสิ่งที่พบมาไม่ใช่จะเชื่อเราอย่างเดียว ซึ่งต้องรอเวลาหรือปัจจัยบางอย่างถึงตอนนั้นเขาจะตัดสินใจถูกต้องเอง ส่วนตัวสมัยก่อนผมก็เป็นเช่นนั้น เรื่องบ้างเรื่องมีคนบอกแล้วแต่เราคิดว่าไม่จริง พอผ่านไปสักระยะนึงก็เป็นตามที่มีคนมาบอก

แต่ก็ใช่ว่าเราต้องเชื่อหมดนะครับ เพราะหลักคิด ความรู้มันเหมาะบางคนเท่านั้น นำมาไตร่ตรอง และคิดเองอีกที อย่าเชื่อไปซะหมดทุกอย่าง และนั่นเองผมจึงพยายามที่บอกตัวเองว่า

 อย่านินทา  อย่าวิจารณ์  อย่าติเตียนผู้อื่น

เพื่อที่จะทำให้เราได้ใช้ชีวิตที่ดีขึ้น เวลา ปัญญษ สติ สมาธิ ที่ดีมาจดจ่อกับสิ่งที่เกิดประโยชน์กับตัวเอง หวังว่าสักวันจะบรรลุเคล็ดวิชา