จำได้ว่าช่วงชีวิตที่ผ่านมามักจะเจอ คำด่า , เสียดสี , โดนรังแก หรือคำดูถูกต่างๆมากมาย หลายครั้งบั่นทอนจิตใจตัวเองพอสมควร รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ไม่มีความสามารถ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่อนุบาล
จำได้ว่าโดนลูกครูที่เป็นผู้หญิงรังแกเราตลอดทุกเย็น กว่าแม่จะมารับก็โดนซะน่วม ด้วยนิสัยที่เราเป็นคนอะไรก็ได้ ไม่อยากมีเรื่องยอมได้ยอมไป และเป็นเด็กที่ตัวเล็ก นี่มันโนบีตะชัดๆ ทำไมโดเรมอนไม่มาช่วยเราบ้าง !
พอช่วงประถมก็โดนเพื่อนผู้ชายก๊วนเด็กเกเรเลยวิ่งมาไล่ต่อย ซึ่งเพื่อนๆผมส่วนใหญ่ก็เป็นพวกเด็กธรรมดาทั่วไป ไม่มีใครกล้าท้าทาย ได้แต่วิ่งหนีรอบโรงเรียน ดีนะตัวเล็กวิ่งเร็วไม่ได้กินฉันหรอก (แอบภูมิใจ)
ป.6 ก่อนจบ “ต่อยเพื่อนครั้งแรก” เพื่อนคนนี้ก็แกล้งเรามาตลอด จนวันนั้นตัวผมถึงขั้น ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!! เลยต่อยเพื่อนคนนั้นจนหมอบระหว่างต่อยไปร้องไห้ไป นับว่าเป็นครั้งแรกที่สู้คน
เรียนจบย้ายไปโรงเรียนใหม่ คราวนี้หนักเลยเด็กเกเรเยอะกว่าที่โรงเรียนเดิม แถมมีทุกระดับชั้น กฏแห่งแรงดึงดูด คนอ่อนแอย่อมดึงดูดพวกอัธพาลมาหาตัวเอง
แต่จะมีขาประจำอยู่คนนึงมักจะมาไถตังค์ผมตลอด วันละบาทสองบาทสมัยนั้นก็ไม่น้อยนะ ในเมื่อเป็นแบบนี้ บอกตรงๆยอมไม่ได้วันนั้นตัดสินใจ “ไปฟ้องพ่อ” โถ… ช่างน่าสงสาร ผมเดินกล้ำกลืนฝืนทนไปบอกพ่อหวังว่าพ่อจะมาจัดการได้ แต่กลับได้ยินคำพูดที่พ่อพูดออกมาให้กับเด็กเพิ่งเริ่มขึ้น ม.2 ฟังสั้นๆแล้วเดินจากไปว่า
“เกิดเป็นคนกลัวคนก็อย่าเป็นคนเลย” …
แอบอึ้งเล็กน้อย และเปลี่ยนความคิดในหัวเราไปเลย เออว่ะ! กลัวอะไรวะเนี่ย … วันต่อมาเพื่อนเกเรคนเดิมก็มาไถตังค์เราอีกเช่นเคย คราวนี้เราบอกว่าไม่ให้ เพื่อนบอกไม่ให้กูจะต่อยมึง! สุดท้ายก็ต่อยกันและผมก็ต่อยมันจนเกือบตกหน้าต่างชั้นสองของโรงเรียน หลังจากนั้นพอเริ่มเทอมใหม่ก็ไม่เจอเพื่อนคนนี้อีกเลยเห็นว่าออกไปเรียนที่อื่น
แต่นิสัยที่ไม่อยากมีเรื่องกับใครเราก็ยังคงอยู่นะ แต่อารมณ์หลุดๆก็มีไปต่อยเพื่อนคนอื่นเองโดยที่เข้าใจผิด ซึ่งต้องไปขอโทษเพื่อนทุกๆคนที่เราไปรังแกเค้าอีก กลับกลายเป็นเราที่นิสัยแย่ซะงั้น
จนมาถึงทุกวันนี้เรื่องชกต่อยเป็นเรื่องที่ง่ายมาก แต่อาจจะทำให้พ่อแม่เดือนร้อนเปล่าๆ อารมณ์ประมาณตไปนอนในห้องขังเล่นๆ 2-3 วันก็คงไม่คุ้มนัก
สรุปเรื่องราวที่ผ่านมาไม่ได้เกิดจากคนอื่นที่มากระทำกับเรา แต่เกิดจากตัวเราเองที่ยอมให้มันเกิด
อ่อนแอก็แพ้ไป
หากตัวเราเองไม่ยอมสักอย่าง ก็ไม่มีอะไรมาบังคับเราได้ อันนี้คือเรื่องจริงมาก และเป็นหลักคิดมาถึงทุกวันนี้สำหรับตัวเอง ทุกวันนี้ก็ยังมีความเกรงใจผู้อื่นอยู่ แต่ก็พยายามปฏิเสธสิ่งที่ไม่ใช่หรือไม่ถูกต้องออกไป เพื่อไม่ให้คุณค่าตัวเราลดลงหรือใช้ชีวิตแบบกดดันที่ไม่เกิดประโยชน์ออกไป
ก็ขอจบบล็อกนี้ไว้เท่านี้นะครับ