ความคิดเปลี่ยนแปลงตามอายุ

เคยสังเกตุตัวเองกันบ้างมั้ย ลองนึกย้อนไปถึงวัยเด็กอาจจะถึงตอนเรียนปฐมฯตอนนั้นหัวจิตหัวใจคุณเปี่ยมไปด้วยอะไร ความคิดในตอนนั้นกับตอนนี้ผมคิดว่าคงไม่เหมือนกันแล้วล่ะ

ตอนเรียนปฐมฯผมยังคงจำได้ดี ในหัวมีแต่เรื่องเล่นและวาดการ์ตูน การ์ตูนหัวกลมธรรมดาๆที่ทำให้เด็กชายคนนึงมีความสุขที่ได้วาดมันลงไปในสมุดเล่มเล็กๆของเขา ถึงเวลาเสาร์อาทิตย์ก็ เที่ยวเล่นตามประสาเด็กๆ สมัยนั้นบ้านที่สุราษฯยังเป็นป่าๆทุ่งนาอยู่เลย ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องปั่นจักรยานไปเก็บลูกหว้าผลไม้เม็ดเล็กกินแล้วฟันดำๆม่วงๆกันทั้งปาก พอร้อนก็ไปเล่นน้ำในหนองบึงใกล้ๆ ทั้งๆที่รู้ว่ามีปลิงก็กระโดดให้ปลิงกัดเล่นซะงั้นนึกแล้วก็มีความสุขชะมัดเลย เพราะว่ามีแต่เด็กๆผู้ชายเล่นกันมั้ง นานๆจะไปแกล้งเด็กผ้หญิงที่เล่นหม้อข้าวหม้อแกงข้างๆบ้านกัน ^^

เวลาผ่านไปล่วงเลยมาถึงระดับมัฐยมฯผมจากเด็กที่เรียนโรงเรียนรัฐในเมืองก็มาเรียนโรงเรียนวัด ที่ทำให้ผมโตขึ้นและเริ่มเล่นกีฬาต่างๆมากมายที่นี่ ตอนนั้นไม่ได้เป็นนักกีฬาอะไรหรอกเพียงแต่ที่นี่เค้ามีกิจกรรมเยอะ ตอนนี้ก็ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อมากมาย เด็กเกเรก็มีเหมือนกับโรงเรียนอื่นทั่วๆไป แต่เราเป็นแค่เด็กชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรเด่นให้ใครต้องจดจำ แถมโดนแกล้งบ่อยๆซะอีก แต่ก็จะมีเพื่อนบางคนคอยช่วยเหลือเราเสมอ

จบมัฐยมได้โควต้าเรียนต่อปวช.ไฟฟ้าโทรขึ้นนิดหน่อยในความรู้สึกแต่เรื่องการงานยังไม่ได้สนใจนักยังบ้าเล่นบาสเกตบอล และชอบเดินสายไฟฟ้ามากกว่า แต่ช่วงนั้นมีแฟนคนแรก Popy Love ตามประสาวัยรุ่น ซึ่งผมก็หมกมุ่นพวกนี้มาก คิดแล้วตลกตัวเองนี่กุเสียเวลาเรื่องพวกนี้มากไปป่าววะ จนถึงมหาวิทยาลัยฯทำงานปีสองปีแรกเรื่องรักๆบั่นทอนจิตใจก็ยังคงมี เดี๋ยวรักๆเลิกๆ นึกแล้วขำตัวเองแต่ก็ถือเป็นประสบการ์ณที่ดีทีเดียว เพราะบางทีถ้าไม่เจออะไรเยอะๆเลยในชีวิตตอนนี้เราอาจจะหมุนวนอยู่ในอ่างชีวิตช่วงนั้นอยู่ก็เป็นได้

หลังจากทำงานมาได้สักพักจนถึงปัจจุบันเรื่องรักๆก็ไม่ได้มีผลกับชีวิตมากมาย มีเพียงจิตใจที่คิดถึงแต่การใช้ชีวิต ,การงาน ,สุขภาพ และครอบครัวคือพ่อแม่และน้องสาว “วันเวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน” สิ่งที่ผมเปลี่ยนคือผมรักพวกเค้ามากขึ้นทุกวันๆ ชีวิตคนเราต่างกันบางคนอาจจะเป็นอีกแบบก็แล้วแต่ความคิดใครความคิดมัน “ห้ามกันไม่ได้”