ทุกวันผมจะเห็นผู้หญิงคนนึง รูปร่างท้วม ปั่นจักรยานเก่าๆ มีถุงที่ไว้สำหรับใส่ขวดพลาสติกที่เก็บเอาข้างทาง คงจะเอาไว้ขายหารายได้เพิ่ม

ทุกเช้าและบ่ายจะเห็นเธอมานั่งรับจ้างคัดถั่วลิสง ที่บ้านเจ้าของร้าน ผู้หญิงคนนี้ใส่เสื้อผ้าเก่าดูทำงานหนัก เวลาเดินผ่านผมจะพยายามไม่มองไปที่เขา เพราะว่าบุคลิกรูปร่างหรือช่วงอายุ ค่อนข้างเหมือนแม่ตัวเอง

คิดถึง … ทุกครั้ง

มันทำให้ผมยิ่งคิดถึงแม่ตัวเอง เพราเราอยู่คนละจังหวัดกัน ภาพที่เห็นเหงื่อเต็มเสื้อของหญิงคนนั้น เหมือนแม่ผมที่ทำงานหนักทุกวันๆๆ …

บางคนค่อนข้างมีฐานะอาจจะไม่เห็นภาพมากนัก กับผู้หญิงท้วมมีอายุและเสื้อผ้าเต็มไปด้วยเหงื่อจนเปียกโชก นี่ล่ะครับ “แม่ของผมเอง”

แกทำงานหนักมากจนหัวเข่าแกไม่ดี เดินค่อนข้างลำบาก แม่ทำงานตั้งแต่ตี 5 พอถึงบ่ายสอง แกจะเอาเสื้อผ้ามาใส่ไม้แขวนเสื้อ ระหว่างที่กำลังทำทุกครั้งจะเห็นแม่หลับบนเก้าอี้ตลอด

ขณะพิมพ์ไปบอกเลยว่าน้ำตามีคลอๆ ทั้งคิดถึงแม่ และสงสาร แต่แกก็คงจะทำไปเรื่อยๆ เพราะแกไม่ชอบว่างงาน ตามประสาคนมีอายุ ว่างแล้วฟุ้งซ่านเหมือนตัวเองไร้ค่า อะไรทำนองนั้น

พ่อกับแม่แก่ไปเยอะ เวลาเผลอแป๊บๆก็ผ่านไปหลายปี ทั้งสองคนตอนนี้ก็จะอายุ 60 กันแล้ว อะไรที่เราพอทำได้เราก็ทำไปเรื่อยๆ จริงใจ สม่ำเสมอ ก็เพียงพอแล้ว

Photo by Thomas Kinto on Unsplash