หลายครั้งที่เราเสียเวลากับความเครียดกับความโมโหโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว พอได้นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆก็คิดขึ้นมาได้ว่า ทุกๆอย่างสุดท้ายแล้วมันก็ผ่านไป เกิดขึ้นมาก็มีวันจบไป โลกยังคงหมุนเวียนและเปลี่ยนไป เหมือนบทเพลง “ความสุข – นภ พรชำนิ” ของหนังเรื่อง “ความสุขของกะทิ” เพลงนี้ฟังกี่ครั้งก็เกิดสติคิดได้ทุกที
สิ่งที่เรายึดมั่นถือมั่นมากไปมันไม่คุ้มกับเวลาที่เสียไปเรื่อยๆในทุกวัน เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเราจะอยู่เสพกลิ่นอายความสุขในการใช้ชีวิตนี้ได้อีกนานแค่ไหน นึกย้อนไปในวัยเด็ก หรือวัยเรียนที่ผ่านมาก็ช่างรวดเร็วมากนักรู้สึกใจหายอยู่เหมือนกัน

แต่ตอนน้ันมีความสุขมากเพราะเป็นเด็กไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ปั่นจักรยานปีนต้นไม้ไปวันๆ เวลาผ่านมาล่วงเลยหลายปีความอยากกิเลสสังคมมันทำให้เราเสียตัวตนไปไม่น้อย แต่ดีใจที่เริ่มคิดได้ทีล่ะนิดล่ะน้อยว่า

“อย่าไปเปลืองเวลากับเรื่องหยุมหยิมพวกนี้เลย”

ลองคิดดูถ้าคนส่วนใหญ่คิดแบบนี้ บ้านเราคงมีความสุขมากกว่านี้มากมาย